Το πρωί του Σαββάτου, 4 Φεβρουαρίου 2017, ξεκινήσαμε από τη Νίκαια με προορισμό το όρος Μαίναλο. Κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και  συνεχίσαμε για το Λεβίδι με προορισμό την Βλαχέρνα. Από πάνω μας φαίνονταν οι χιονισμένες κορφές του Μαινάλου, το βουνό του τραγοπόδαρου θεού  Πάνα με τα ειδυλλιακά  τοπία και την πλούσια ιστορία του.

Το Μαίναλο είναι η ίδια η ψυχή της Αρκαδίας. Στις κορυφές του έχουν περπατήσει θεοί και ήρωες. Το όνομά του σημαίνει την ιερή μανία, τη θεία παραφορά που φέρνει η άγρια φύση.

Πραγματικά σε αυτό εδώ το βουνό περιπλανήθηκαν αρχαίοι σοφοί και μύστες και μάντεις και καθαγίασαν κάθε πέτρα και κάθε πηγή. Οι ιερείς του Διός και οι ακόλουθοι του Πάνα, οι αυστηρές παρθένες που συντρόφευαν την Αφροδίτη, οι αφοσιωμένες στον Διόνυσο Μαινάδες και οι ευλαβείς μοναχοί της ορθοδοξίας, όλοι έχουν αφήσει το χνάρι τους σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.

Είναι αυτό το όρος με τα 1980 μέτρα ύψος που με τις άγριες ομορφιές του πυροδότησε την παγκόσμια αγάπη για την Αρκαδία των ποιμένων και των θεών. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο Αρκάς από τη βαθιά αρχαιότητα μέχρι σήμερα πρόκοψε, ημέρωσε  και ανέπτυξε τις τέχνες και τον πολιτισμό. Έφτιαξε όμορφα χωριά, για να κατοικήσει και να αναπτυχθεί. Και πολέμησε, όταν χρειάστηκε, για να διατηρήσει αυτήν την ομορφιά απόρθητη, και άγιασε με το αίμα του τα ρουμάνια. Το Μαίναλο το τραγούδησαν ο Βιργίλιος, ο Οβίδιος, ο Γκαίτε, ο Σίλλερ.

Φτάσαμε λοιπόν στο δυτικό  Μαίναλο αντικρίζοντας ψηλά τον βράχο της  Βλαχέρνας, που   ορθώνεται επιβλητικός μέσα στα έλατα σε ύψος 1.150μ., ο βράχος του Μπεζενίκου.

Στην κορυφή του υπήρχε ομώνυμο μεσαιωνικό κάστρο,  όπου το 1458 οι Έλληνες προέβαλαν ηρωική αντίσταση κατά των στρατευμάτων του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή και το 1826 κατά του Ιμπραήμ.

Στη βάση του βρίσκεται το χωριό της Βλαχέρνας σε υψόμετρο 954 μέτρα με  350 περίπου μόνιμους κατοίκους,  ενώ τα καλοκαίρια και τις γιορτές μαζεύει πάνω από 1000 Βλαχερναίους. 

Η θέα προς το Μαίναλο είναι μαγευτική. Το χωριό είναι κυκλωμένο  από βουνά, πλαγιές και κάμπους σχεδόν μέσα στο  ελατόδασος και διαθέτει αρκετές βρύσες. 

Υπάρχει Λαογραφικό Μουσείο Γραμμάτων και Τεχνών και πολιτιστικοί σύλλογοι, με κύριο σκοπό την προστασία του Μαινάλου.Εδώ λοιπόν ετοιμάστηκαν οι πεζοπόροι και οι ορειβάτες  και ξεκίνησαν για τις πορείες τους. Οι πρώτοι  ανέβηκαν στο ύψωμα του Μπεζενίκου, όπου βρίσκεται το μοναστήρι της Αγίας Ελεούσας, της Παναγίας της Καταφυγιώτισσας, εγκαταλειμμένο σήμερα, με καθολικό χωμένο μέσα στον βράχο.Φτάσαμε εκεί ασθμαίνοντας  από το απότομο του μονοπατιού, περιηγηθήκαμε το μοναστήρι, το “κρυφό σχολειό”  και πήραμε ξανά το μονοπάτι που οδηγεί ψηλά στον μικρό και μεγάλο Πετρίτη και από εκεί στο  Λεβίδι. Όταν φτάσαμε ψηλά στο οροπέδιο του Μεσονερίου,  το πάχος του χιονιού άρχισε να αυξάνεται  και με μεγάλη δυσκολία περάσαμε το οροπέδιο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.Εδώ συναντήσαμε και τη δεύτερη ομάδα των πεζοπόρων, που και αυτοί με τη σειρά τους είχαν βρει αρκετό χιόνι. Όλοι μαζί πήραμε το χωματόδρομο που μας οδήγησε στο Λεβίδι.Οι τουρίστες μας επισκέφτηκαν το σπήλαιο της Κάψιας  και επέστρεψαν στο Λεβίδι. Το σπήλαιο του Παλαιοχωρίου, όπως ονομάζεται, βρίσκεται σε απόσταση 800 μέτρων από το χωριό  Κάψια. Μπροστά από την είσοδό του βρίσκονται τρεις καταβόθρες, ενώ εντός του έχουν εντοπιστεί ανθρώπινα οστά, λυχνάρια και εργαλεία που διηγούνται την ιστορία της επιβίωσης των κατοίκων του από μια πλημμύρα. Η ανθρώπινη δραστηριότητα στο σπήλαιο χρονολογείται κατά τη νεολιθική, ελληνιστική περίοδο και στον 4ο-6ο αιώνα μ.Χ. Η ιστορία της γης και η ιστορία του ανθρώπου δεμένες σε ένα σύνολο μαγευτικό. Το σπήλαιο ερευνήθηκε πρώτη φορά από τον Γάλλο αρχαιολόγο Γουσταύο Φουζέρ το 1887, στα πλαίσια των ανασκαφών του στη Μαντινεία.

Ένας από τους χώρους του σπηλαίου της Κάψιας έχει το όνομα «η αίθουσα των θαυμασίων». Χρώματα εκρηκτικά, κόκκινα και κίτρινα και γαλάζια δημιουργούν ένα έργο τέχνης απαράμιλλης ομορφιάς φτιαγμένο από την ίδια τη φύση.Στη συνέχεια όλοι μαζί στο Λεβίδι, πατρίδα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και του οπλαρχηγού Αναγνώστη Στριφτόμπολα. Στο μουσείο του Αλ. Παπαναστασίου διατηρείται σε φορμόλη ο εγκέφαλός του. Στο Λαογραφικό Μουσείο, εκτίθενται με μεράκι ποιμενικά, γεωργικά και υλοτομικά εργαλεία, παλαιές μηχανές, όπλα, οικιακά σκεύη, αργαλειός, ενδυμασίες, στολές, και παλαιές φωτογραφίες. Γευτήκαμε τα πεντανόστιμα ψητά στη σούβλα ,για τα οποία φημίζεται το Λεβίδι, λίγο κρασάκι , κάναμε μικρές βόλτες στα αξιοθέατά του και ξανά στον δρόμο της επιστροφής μας στη Νίκαια.

 Ήταν μια ακόμα όμορφη πεζοπορία από τις πολλές που κάνουμε στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη, το Μαίναλο.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•