Φέτος αποφασίσαμε το κόψιμο της παραδοσιακής πίτας του Φυσιολάτρη να γίνει στον Πάρνωνα. Ο Πάρνωνας είναι το βουνό με τις πολλές βουνοκορφές και τα οροπέδια, τα  ωραιότατα φαράγγια και τις βαθιές κοιλάδες, καθώς έχει αρκετά ποτάμια που πηγάζουν από τις πλαγιές της οροσειράς του  και χύνονται στον Αργολικό και το Λακωνικό κόλπο. Ακόμα εδώ θα συναντήσουμε πολλούς  καταρράκτες,  σπηλιές,  πηγές και  τρεχούμενα νερά. Ο Πάρνωνας έχει πολλά σπήλαια και βάραθρα, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το σπηλαιοβάραθρο Πρόπαντες, το οποίο θεωρείται διεθνώς το πρώτο βάραθρο που οι σπηλαιολόγοι κατεβαίνουν με μονοκόμματο σχοινί στα 300 μέτρα βάθος. Κοντά στη μονή Αγίου Νικολάου είναι η περίφημη σπηλιά του Διονύσου, όπου, κατά την μυθολογία, μεγάλωσε ο θεός Διόνυσος με τη φροντίδα της Ιούς.

Όλη η περιοχή του Πάρνωνα με την πλούσια χλωρίδα και  πανίδα του έχει χαρακτηριστεί ως Εθνικό Πάρκο, προστατευόμενη από το Natura 2000. Γύρω από το μοναστήρι της Μαλεβής υπάρχει και το δάσος δενδρόκεδρου που  έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο φυσικό μνημείο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν  την Κυριακή το πρωί με 2 πούλμαν για τη μονή Μαλεβής και τον Άγιο Πέτρο, παίρνοντας το δρόμο προς Τρίπολη. Μετά από μια σύντομη στάση  για καφέ στο Αρτεμίσιο, κατευθυνθήκαμε προς Τεγέα και  Σπάρτη και ύστερα από λίγο  στρίψαμε αριστερά και φτάσαμε στο  χωριό Καρυές Λακωνίας. Το χωριό είναι χτισμένο στις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα σε υψόμετρο 950 μέτρων, στη θέση της ομώνυμης αρχαίας πόλης, στην οποία οφείλουν το όνομά τους οι Καρυάτιδες του Ερεχθείου της Ακρόπολης των Αθηνών και εδώ γιορτάζονταν την αρχαία εποχή τα Καρυάτεια προς τιμή της θεάς Άρτεμης.

Περάσαμε μέσα από το χωριό του Αγ.Πέτρου και συνεχίσαμε για τη Μονή Μαλεβής. Το μοναστήρι αυτό λέγεται ότι πρωτοϊδρύθηκε τον 8ο αι. μ.Χ. στην ψηλότερη κορφή του Πάρνωνα, τον Μαλεβό. Γι΄αυτό και η ονομασία της “Μαλεβή”. Αργότερα , μέσα στον 14ο αι., η μονή μετακινήθηκε σε άλλη θέση, ώσπου στα 1616 επανιδρύθηκε στο σημείο, όπου βρίσκεται σήμερα. Στην παλιότερη θέση είχε μονάσει ο Όσιος Νείλος, πριν φύγει για το Άγιον Όρος.

 

Αποτέλεσε καταφύγιο των κλεφταρματολών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, υπέστη πολλές καταστροφές από τον Ιμπραήμ και χρόνια αργότερα βομβαρδίστηκε κι από τους Γερμανούς. Πέρα από το μικρό καθολικό, το πρόσφατα σχετικά αγιογραφημένο, υπάρχει μια τεράστια σύγχρονη εκκλησία της Παναγίας στον περίβολο της Μονής, καθώς και πολλά κελιά και προσκτίσματα.

Το μοναστήρι ήταν κλειστό λόγω των μέτρων του κορονοϊού και δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα.

Στην αυλή του μοναστηριού κόψαμε την πίτα μας, πήρε ο καθένας το κομμάτι του και αφού  ήπιαμε μπόλικο νεράκι από τη βρύση στην αυλή της φύγαμε για τις πεζοπορίες μας.

 Πρώτοι με το πούλμαν αναχώρησαν οι  ορειβάτες και πήραν το δρόμο προς το καταφύγιο του Πάρνωνα.  

Το καταφύγιο βρίσκεται σε υψόμετρο 1420 μέτρα,  στη θέση Αρνόμουσγα. Τέθηκε σε λειτουργία το 1973 από τον ΕΟΣ Σπάρτης και ήταν δωρεά του George Pierce. Διαθέτει ρεύμα, έχει τζάκι, σόμπα και γκάζι για μαγείρεμα,  ενώ υπάρχει και φυσική πηγή νερού. Η δυνατότητα φιλοξενίας είναι για  34 άτομα. Η περιοχή του Καταφυγίου είναι ιδανική για ερασιτέχνες αστρονόμους, οι οποίοι κάθε χρόνο πραγματοποιούν στην περιοχή αστροπαρατηρήσεις. Επίσης με βάση το καταφύγιο μπορεί ο επισκέπτης να περιηγηθεί το βουνό μέσω σηματοδοτημένων διαδρομών, ενώ η θέα προς τις γύρω βουνοκορφές είναι καταπληκτική.

 

Λίγο πριν το καταφύγιο οι ορειβάτες ξεκίνησαν την πεζοπορία τους. Τα χιόνια των προηγούμενων ημερών άλλαξαν τα σχέδια μας  για το ανέβασμα στη Μεγάλη Τούρλα , την υψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα που βρίσκεται στα 1935 μέτρα υψόμετρο. Γι’ αυτό προτιμήσαμε να κάνουμε  μια πιο ήπια διαδρομή  ξεκινώντας χαμηλότερα από το καταφύγιο και να  καταλήξουμε στη Μονή Μαλεβής.

Η διαδρομή για την υψηλότερη κορυφή του Πάρνωνα την Μεγάλη Τούρλα είχε αρκετό παγωμένο χιόνι και φάνταζε κατάλευκη στο φως του μεσημεριανού ήλιου.  Η μέρα πολύ καλή χωρίς χαμηλές θερμοκρασίες  και χωρίς αέρα  έκανε τη διαδρομή μας ευχάριστη. Η διαδρομή στην αρχή ανηφορίζει σε δασικό δρόμο, απέναντι από το καταφύγιο και στη συνέχεια κινείται σε μονοπάτι με εμφανή σημάδια.

Ο χωματόδρομος  ανηφορίζει περπατώντας κάτω από πλατάνια και έλατα και καταλήξαμε  σχεδόν στο χιονισμένο οροπέδιο του Κάμπου κοντά στο εκκλησάκι του Αη-Λιά, όπου από εδώ φαινόταν η κορυφή του Πάρνωνα. Η ώρα όμως ήταν περασμένη  και εδώ το χειμώνα νυχτώνει νωρίς γι’ αυτό και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

 

Κατεβαίνοντας το χιόνι άρχισε να λιγοστεύει  και παίρνοντας  το κατηφορικό μονοπάτι κινούμενοι   βορειοδυτικά  μέσα από τα έλατα  και καταλήξαμε  στη μονή Μαλεβής, κοντά στο χωριό Άγιος Πέτρος.  Ήταν η ώρα ήδη 4 το απόγευμα όταν αντικρίσαμε και τα κεραμίδια των μοναστηριακών κτισμάτων. Δεν αργήσαμε να βρούμε στον δρόμο μας τις δεξαμενές της Μονής και στη συνέχεια τις πινακίδες για το κεδροδάσος της Μαλεβής. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο της φύσης αυτό το Δάσος Δενδρόκεδρου γύρω από το μοναστήρι Μαλεβής και μια μεγάλη περιοχή, εξάλλου, του Πάρνωνα έχει ονομαστεί Οικολογικό Πάρκο Πάρνωνα-Μουστού. Επιπλέον πολλές είναι οι περιοχές του οι οποίες ανήκουν στο Δίκτυο Natura 2000.

Γύρω από το μοναστήρι της Μαλεβής συναντήσαμε και  το δάσος με τους κέδρους , που έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο φυσικό μνημείο. Το μήκος της διαδρομής ήταν περίπου 12  χιλιόμετρα και η ανάβαση διήρκησε συνολικά 5  ώρες. Ήταν ήδη 5  η ώρα, όταν φτάσαμε στον Άγ. Πέτρο, όπου είχαν παραμείνει οι λιγοστοί  φίλοι μας “τουρίστες”.

Οι υπόλοιποι,  πεζοπόροι,  αφού απολαύσαμε τη θέα προς την χιονισμένη κορυφή του Πάρνωνα  και τα γύρω βουνά ξεκινήσαμε την πορεία μας από ένα άλλο σημείο κοντά  στη Μονή Μαλεβής  για να φτάσουμε στον Άγιο Πέτρο.

Η διαδρομή σε μονοπάτι  στην αρχή και μέσω του κεδροδάσους της Μαλεβής, με ψηλούς κέδρους και έλατα στο μεγαλύτερο μέρος της. Η μέρα σχετικά ζεστή για την εποχή και ο καιρός πολύ καλός σύμμαχος στη διάρκεια του 4ώρου που χρειαστήκαμε, ωσότου φτάσουμε στο χωριό.

Πήραμε το γεύμα μας στις ταβέρνες του χωριού και μετά κάναμε μικρές βόλτες. Στην  κεντρική πλατεία του χωριού ξεχωρίζει η εκκλησία των Αγ. Πέτρου και Παύλου και λίγο μακρύτερα  αυτή του Αγίου Νείλου.

 

Το σημαντικότερο μνημείο είναι ο « Πύργος του Αγά » ( ή Τρικαλίτη ) του 18ου αι., μια οχυρή κατοικία, με 2 ορόφους, κατώι, πολεμίστρες στις γωνίες και ζεματίστρα πάνω από την είσοδο.

Άλλα αξιοθέατα αποτελούν, η θολωτή κρήνη στην πλατεία κτισμένη το έτος 1769 με πελεκητές πέτρες και απομίμηση κιόνων που κρατούν τον εσωτερικό θόλο, το Δημοτικό Σχολείο, κτίσμα του 1920 ( δωρεά του Ανδρέα Συγγρού ), το πετρόκτιστο γεφύρι του Τάνου στο «Βύθουλα της Άννας», το «Ταπητουργείο» καθώς και αρκετές άλλες θολωτές πετρόκτιστες βρύσες ( του 18ου αι. ) και  πολλά πυργόσπιτα.

 

Λίγο πριν νυχτώσει και, αφού ψωνίσαμε παραδοσιακά  προϊόντα από τα μικρά μαγαζάκια του χωριού,  πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τη Νίκαια.

Φτάσαμε  πίσω στη βάση μας κατά τις 9 το βράδυ, έχοντας περάσει ακόμα μια αξέχαστη μέρα εξερευνώντας τις ατέλειωτες ομορφιές της πατρίδας μας..

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•