- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 01 Ιουνίου 2023 01 Ιουνίου 2023
25η Μαρτίου 2023 και προγραμματίσαμε μια εκδρομή στη Μάνη. Με δυο γεμάτα πούλμαν ξεκινήσαμε το πρωί της Παρασκευής με προορισμό τα Δερβενάκια. Φτάνοντας κάναμε κατάθεση στεφάνου στον ανδριάντα του αρχιστράτηγου και πρωτεργάτη της επανάστασης του 1821 Θεόδωρου Κολοκοτρώνη εμπνευστή της νικηφόρου μάχης των Δερβενακίων κατά την επανάσταση του 1821 που έγινε 26 Ιουλίου το 1822. Η μάχη αυτή έκρινε την έκβαση του αγώνα όπου ο Κολοκοτρώνης κατατρόπωσε τη στρατιά του Δράμαλη.
Μετά τα Δερβενάκια φύγαμε για τη Σπάρτη και το Μυστρά. Από μακριά φάνηκε η μακριά πανέμορφη οροσειρά με τους πύργους και την πυραμίδα της, στεφανωμένους ακόμα με χιόνι, ο Ταΰγετος, με την ψηλότερη κορφή του τον Προφήτης Ηλία στα 2404 μ.
Όταν πλέον περάσαμε και τη γέφυρα του ποταμού Ευρώτα με τη μοσχομυριστή κοιλάδα, γεμάτη πορτοκαλιές και λεμονιές, ξέραμε ότι φτάναμε πια στον ιστορικό αυτόν τόπο ... Μπήκαμε στην όμορφη και καλοσχεδιασμένη από τους Βαυαρούς του Όθωνα πόλη, τη Σπάρτη. Πλατιοί και δεντροφυτεμένοι δρόμοι, μεγάλες πλατείες, νεοκλασικά κτίσματα χαρακτηρίζουν τη Σπάρτη, ιδρυμένη το 1834, και ο επισκέπτης σχηματίζει μια καλή εντύπωση με την είσοδό του σε αυτήν.
Ανηφορίσαμε προς την καστροπολιτεία του Μυστρά και φτάνοντας στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου παραλάβαμε την ξεναγό μας, η οποία μας ξενάγησε στα σημαντικότερα μνημεία της « νεκρής βυζαντινής πολιτείας », την Αγία Σοφία, την Παντάνασσα, τα Παλάτια, τον Άγιο Δημήτριο.
Το ισχυρό κάστρο που βλέπουμε ψηλά στον φυσικά οχυρωμένο λόφο του Μυζηθρά χτίστηκε στα 1249 από τον Φράγκο Γουλιέλμο Βιλλεαρδουίνο και η μεσαιωνική πολιτεία άρχισε να δημιουργείται από τα 1262, που το κάστρο μαζί με εκείνα της Μονεμβασιάς και του Γερακίου, πέρασε στην κυριότητα των Βυζαντινών. Είχε προηγηθεί η μάχη της Πελαγονίας, όπου ο Βιλλεαρδουίνος ηττήθηκε. Έτσι ο λόφος γέμισε αρχοντικά, παλάτια, εκκλησίες και οχυρωμένα μοναστήρια, καθώς και 2 περιβόλους. Στα μέσα του 15ου αι. ήταν ήδη ένα σπουδαίο κέντρο πολιτισμού, στενά συνδεδεμένο με την Κωνσταντινούπολη. Στα 1460 πέρασε στα χέρια των Τούρκων και η ακμή του έπαψε...
Κατηφορίζοντας προς την πύλη της Μονεμβασιάς, είδαμε από μακριά τα Παλάτια των Καντακουζηνών και των Παλαιολόγων με τη μεγάλη πλατεία μπροστά τους. Αγναντεύοντάς τα φανταστήκαμε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να δέχεται στον πρώτο όροφο, στην τεράστια μονοκόμματη αίθουσα του θρόνου, τους απεσταλμένους από την Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν να τον στέψουν βασιλιά, τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου...
Ακολουθώντας μικρά και όμορφα μονοπατάκια, περάσαμε στην Κάτω Χώρα, όπου επισκεφτήκαμε τη Μητρόπολη του Αγ. Δημητρίου και το Μουσείο του Μυστρά. Μπήκαμε από μια μικρή πύλη σε μια πρώτη πλακόστρωτη αυλή κι έπειτα σε μια μεγαλύτερη και από εκεί μέσα στην εκκλησία. Η παράδοση θέλει να ορκίζεται εδώ μέσα ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας στα 1449 και ο σημερινός επισκέπτης βλέπει τη μαρμάρινη πλάκα που πάτησε κατά τη στέψη του...
Στην όμορφη και δροσερή αυλή με τις τοξωτές στοές ξεκουραστήκαμε λίγο και αποχαιρετίσαμε εδώ την ξεναγό μας, αφού πρώτα κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στο Μουσείο με τις επιγραφές, ανάγλυφα, κιονόκρανα, θωράκια και λοιπά μέλη από ναούς του λόφου, χειρόγραφους κώδικες, γυναικεία φορέματα, καθώς και εικόνες, κομμάτια από τοιχογραφίες και νομίσματα.
Πήραμε έπειτα τον δρόμο για την έξοδο, όπου μας περίμενε το πούλμαν, μαζί με όσους είχαν προτιμήσει να παραμείνουν στην καφετέρια κοντά στον χώρο στάθμευσης.
Ανηφορίσαμε προς το Παρόρι, το όμορφο και δροσερό χωριό, όπου γευματίσαμε στη Δροσοπηγή. Στη συνέχεια φύγαμε για το ξενοδοχείο μας στη Σπάρτη και το απογευματάκι κάμαμε ένα περίπατο για να γνωρίσουμε την πόλη. Περπατήσαμε το όμορφο δρόμο με τους φοίνικες μέχρι τον Ανδριάντα του Λεωνίδα, το Δημαρχείο στην κεντρική Πλατεία και το Πάρκο όπου βρίσκεται και το Αρχαιολ. Μουσείο. Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση.
Τη 2η μέρα, Σάββατο 25η Μαρτίου αναχωρήσαμε για περιήγηση στην Καστροπολιτεία της Μονεμβάσιας.
Μονεμβασιά ή Μονεμβάσια την είπαν για τη μία και μόνη “μπασιά”, είσοδο στην καστροπολιτεία, αυτή τη μαγευτική πόλη, που συγκεντρώνει πλήθος τουριστών όλες τις εποχές του χρόνου. Ο οικισμός στον βράχο αυτόν δημιουργήθηκε αρχικά από τους Λακεδαιμόνιους, τον 6ο αι., και αναπτύχθηκε σύντομα, αποκτώντας έτσι μεγάλη στρατηγική σημασία. Ακόμα και ο Πάπας διεκδίκησε την περιοχή, όπως και οι Ενετοί και οι Τούρκοι, στων οποίων την κατοχή πέρασε δυο φορές. Απελευθερώθηκε το 1821 από τους Έλληνες, από τις πρώτες οχυρές πόλεις της Πελοποννήσου. Η Πάνω πόλη, ακατοίκητη σήμερα, διατηρεί λείψανα πολυάριθμων κτηρίων βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων. Εδώ βρίσκεται και η Αγ. Σοφία, οκταγωνικός ναός του 12ου αι., ταυτιζόμενη με την Παναγία Οδηγήτρια.
Φτάνοντας στη Μονεμβασιά, περάσαμε τη γέφυρα που συνδέει τον βράχο με τη νέα πόλη και τη στεριά και εδώ φτάσαμε στην πύλη της Καστροπολιτείας. Κάναμε τις βόλτες μας μέσα στην καστροπολιτεία, στην Κάτω πόλη απολαμβάνοντας ένα καφεδάκι ή το γλυκό μας με θέα στο Μυρτώο πέλαγος.
Στην κεντρική πλατεία μας περίμενε ο ναός του Ελκόμενου Χριστού με την περίφημη και πολύπαθη εικόνα της Σταύρωσης σε μια πλήρως ασφαλή πλέον γωνιά μέσα στον χώρο. Η συγκεκριμένη εικόνα του 14ου αι., μετά τις ταλαιπωρίες που υπέστη λόγω της κλοπής της, επέστρεψε στον ναό το 2011. Θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες της λεγόμενης Παλαιολόγειας Αναγέννησης. Ο ναός διαθέτει εντυπωσιακό μαρμάρινο τέμπλο του 1901. Κοντά 40 εκκλησιές υπάρχουν στην πόλη, μεταξύ των οποίων και η Παναγιά η Χρυσαφίτισσα, η Παναγία η Κρητικιά, ο Άγ. Στέφανος κ.ά.
Απέναντι ακριβώς το Μουσείο της Μονεμβασιάς, ιστορικό διατηρητέο κτήριο, παλιό Τζαμί, με διάφορα ευρήματα από την πόλη, αρχαία, βυζαντινά και νεότερα: γλυπτά, οικόσημα, αρχιτεκτονικά γλυπτά εκκλησιών, μαρμάρινο τέμπλο, καθώς και αντικείμενα ιδιωτικού βίου. Άπειρα τα πλακόστρωτα στενάκια, βυζαντινά καλντερίμια, με τους συμπαθητικούς μικρούς συνήθως αλλά και μεγαλύτερους ξενώνες, με θέα το Μυρτώο πέλαγος, με πολλές εκκλησιές και με τον Άγ. Νικόλαο ( ναός του 1703, με επιδράσεις δυτικής αρχιτεκτονικής ), σχολείο κάποτε, όπου φοίτησε και ο ποιητής μας, Γιάννης Ρίτσος, το σπίτι του οποίου είχαμε ήδη επισκεφτεί μπαίνοντας στην πόλη, το “ Πέτρινο καράβι ” του, από την κεντρική πύλη. Τον “χαιρετίσαμε” μάλιστα τραγουδώντας μελοποιημένα ποιήματά του, εκεί στην ταράτσα- μπαλκόνι του σπιτιού του αγναντεύοντας το πέλαγο μπροστά...
Αφού κάναμε τις βόλτες μας αναχωρήσαμε από εκεί κατά τις 12 για το σπουδαίο Σπήλαιο Καστανιάς. Παρόλο που το σπήλαιο δεν ήταν και όσο θα έπρεπε γνωστό, αποδείχτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον σπήλαιο, με πολύχρωμους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Πολύ όμορφο και το τοπίο ολόγυρα! Στη συνέχεια φύγαμε οι μεν περιηγητές για τη Νεάπολη, από άλλο δρόμο αυτή τη φορά, που μας επέτρεψε να δούμε την πόλη από ψηλά και λίγο πριν μπούμε πάλι σε αυτή θαυμάσαμε και το μικρό κάστρο της Αγίας Παρασκευής καθώς και τα χωριουδάκια στα περίχωρά της. Αφού γευματίσαμε στη Νεάπολη φύγαμε στη συνέχεια για τον Προφήτη Ηλία το Θαλασσινό, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα. Το μικρό ψαροχώρι έμοιαζε σχεδόν έρημο, αλλά ήταν γραφικότατο.
Κοντά σε αυτό βρίσκεται το απολιθωμένο φοινικόδασος, με τους διατηρημένους κορμούς φοινίκων και άλλων δένδρων. . Σε όλη την παραλία αλλά και αρκετά μέτρα μακριά φαίνονται τα ίχνη από τους απολιθωμένους κορμούς των δέντρων και μας πάνε χιλιάδες χρόνια πριν, όπου όλη η περιοχή βυθίστηκε και καλύφθηκε από τη θάλασσα, με αποτέλεσμα να σχηματιστούν τα απολιθώματα.
Οι δε πεζοπόροι αναχώρησαν με το άλλο πούλμαν για Νεάπολη-Παραλία Πρ.Ηλία
και έφτασαν στην Αγ.Μαρίνα και το Απολιθωμένο Δάσος. Αφού περπάτησαν στο απολιθωμένο δάσος μέχρι την παραλία συνέχισαν μέχρι τη Μονή Αγ.Ειρήνης-Κάβο Μαλιά και επιστροφή.
Εδώ να ευχαριστήσουμε τον φίλο μας Φυσιολάτρη Άγγελο Μπ. που έχει καταγωγή από την περιοχή που με το αγροτικό του μας μετέφερε 6 χιλιόμετρα πήγαινε έλα για να συντομεύουμε κατά 2 ώρες τη διαδρομή μας.
Φτάσαμε στη μονή της Αγίας Ειρήνης περπατώντας σε μονοπάτι ανάμεσα στα βράχια της παραλίας στον Κάβο Μαλιά, παρατηρώντας τον ηλιοβασίλεμα.
Αργά το απόγευμα φύγαμε για τη Σπάρτη και πήραμε το δείπνο μας στο εστιατόριο ΔΙΕΘΝΕΣ.
Την 3η και τελευταία μέρα Κυριακή 26 Μαρτίου αφού φορτώσαμε τις βαλίτσες στα πούλμαν αναχωρήσαμε για την Καστανιά όπου υπάρχει ο Πύργος Παναγιώταρου και φτάσαμε περπατώντας στη Μονή της Παναγιάς Γιάτρισσας.
Σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία και σε υψόμετρο 1040 μέτρων είναι χτισμένη η Μονή της Παναγίας της Γιάτρισσας που είναι τόσο πολύ δεμένη με την ιστορία κα τις ζωές των κατοίκων.
Στα προΧριστιανικά χρόνια στο ίδιο σημείο ήταν η θέση ναού αφιερωμένου στη θεά Αθηνά (πιθανόν και αυτή ονομαζόμενη Γιάτρισσα). Για πολλά χρόνια το επισκέπτονται άρρωστοι ή συγγενείς ασθενών από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Από το δεσμό, λοιπόν, αυτόν πολλών αρρώστων με το Μοναστήρι και τις πολλές ευεργεσίες και ιάσεις που είχαν λάβει διάφοροι από την Παναγία πήρε το όνομα “Γιάτρισσα”.
Το ιερότερο τμήμα του Μοναστηριού της “Γιάτρισσας” και ο ανεκτίμητος θησαυρός του είναι η Ιερή Εικόνα της Παναγίας. Είναι μικρή σε μέγεθος, 51Χ35 πόντους και παλαιά, όπως δείχνει η σημερινή της κατάσταση. Είναι αγιογραφημένη, επάνω σε σκληρό ξύλο από καστανιά, η ωραία σκηνή της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Ολόκληρη η Εικόνα είναι καλυμμένη με φύλλο από ασήμι. Η επένδυση της Εικόνας, με ασήμι, έγινε πριν από εκατό τριάντα περίπου χρόνια, το 1863, από τον Ηλία Παναγουλάκο, από το Γύθειο, καθώς μαρτυρείται τούτο από την επιγραφή, που σώζεται στο κάτω μέρος της Εικόνας.
Η αιτία για την οποία ο Ηλίας Παναγουλάκος έκανε τη δωρεά αυτή στην Εικόνα της “Γιάτρισσας” είναι ότι είχε προσβληθεί από την τρομερή, για την εποχή του, ασθένεια της φυματίωσης και θεραπεύτηκε από την Παναγία τη Γιάτρισσα.
Μετά την επίσκεψη στην Μονή αναχωρήσαμε για τον γύρο της Μάνης προς Αρεόπολη.
Κάμαμε μια σύντομη στάση στην Αρεόπολη και οι περιηγητές έφυγαν για το Γερολιμένα , τη Βάθεια και πήραν γεύμα στο Πόρτο Κάγιο ενώ οι πεζοπόροι συνέχισαν μέχρι το ναό του Ποσειδώνα και έκαναν μια όμορφη διαδρομή (2ωρη πήγαινε-έλα ΒΔ/Α) μέχρι το φάρο στο Ακρωτήριο Ταίναρο.
Ύστερα αναχωρήσαμε για Πόρτο Κάγιο και για το Γύθειο. Αφού μείναμε μια ώρα στο Γύθειο όλοι μαζί πήραμε το δρόμο της επιστροφής -ΣΕΑ Τρίπολης για Νίκαια-ΜΕΤΡΟ Αιγάλεω.
